B E T A A L B A R E M U U R D E C O R A T I E

D I G I T A L E S C H I L D E R I J E N G E P R I N T O P D O E K O F A L U M I N I U M

1-2-3 L U I K C O L L E C T I E

V E R T I C A A L F O R M A A T - G E R H A R D R I C H T E R

- Eerbetoon aan Lester Young -

Lester Young

(USA: 27 augustus 1909 –15 maart 1959)

was een tenorsaxofonist en klarinettist die in de jazzgeschiedenis als een van de meest invloedrijke tenorsaxofonisten staat aangeschreven. Zijn bijnaam Prez of Pres (afkorting voor president) kreeg hij van zangeres Billie Holiday, nadat alle adellijke artiestentitels in de jazz al vergeven waren: King Oliver, Duke Ellington, Count Basie en Earl Hines. Holiday op haar beurt kreeg van hem de bijnaam Lady Day. Lester Young bespeelde zijn instrument op een heel eigen manier, licht, zweverig en 'cool', in tegenstelling tot de destijds gangbare technisch virtuoze 'hot'- stijl van Coleman Hawkins. Hij heeft vele tenorsaxofonisten beïnvloed, hoewel hij er zelf een bijzonder eigenzinnige stijl op na hield.

Young's werk wordt in drie belangrijke stijlperiodes ingedeeld:

1- 1936 tot 1942, zijn 'vroege periode' Hier valt ook zijn 'introverte periode' onder, waarin hij heel gecontroleerd, cool maar introvert speelt. Op zijn eerste platen speelde Lester Young heel zuiver met een volle, ronde toon. Geleidelijk evolueerde hij naar een zachtere toon met meer legato-articulatie. Omstreeks 1939 had hij zijn typisch zweverig zachte toon ontwikkeld die van grote invloed zou zijn op Stan Getz, Zoot Sims en duizenden andere muzikanten. Typisch voor opnames uit deze periode waren de zachte basnoten die hij zelf omschreef als tonen uit een 'misthoorn'

2- 1943 tot omstreeks 1950, zijn 'middenperiode', een dikkere, donkere sound met af en toe rasperige tonen in het hoge register (zoals op After Theatre Jump uit 1944) en hoge, lang aangehouden bluesnoten zoals op Destination K.C. uit datzelfde jaar. Vooral in de opnames uit 1943 en 1944 speelt hij contrasten uit tussen de hoge en lage registers, en verrast zijn publiek met frequente lage 'honks'.

3- 1950 tot 1959, zijn 'late' stijlperiode. Omstreeks 1950 speelde hij op een Conn-saxofoon met plastic rieten terwijl die onder muzikanten toch een slechte reputatie hadden. Sinds 1943 speelde hij op een metalen Otto Link-mondstuk, en later ook op een hardrubberen (ebonieten) mondstuk, waarschijnlijk van het merk Brilhart. Ook in deze latere periode maakte Young nog prachtige opnames, maar door ziekte verzwakte hij en dat had invloed op zijn spel.

Deze collectie Digi-PRaintings is gewijd

aan de kunstschilder Gerhard Richter.

Gerhard Richter (Dresden, 9 februari 1932) is een Duits kunstschilder.

Samen met Sigmar Polke en Konrad Lueg was hij de grondlegger van het kapitalistisch realisme.

Schilderstijlen

Richter werkte vanaf de jaren 60 in verschillende stijlen naast elkaar. Naast realistisch in zwart-witschakeringen nageschilderde foto's schilderde hij in 1964 ook kleurstalen. In 1967 schilderde hij Röhren, een grijs in grijs schilderij dat een vroeg voorbeeld is van abstractie in zijn werk vergelijkbaar met Strontium uit 2004. Tussendoor schilderde hij als een fijnschilder wolken, landschappen, brandende kaarsen en daarnaast in de jaren 90 series kleurrijke doeken met dikke, impulsief aangebrachte lagen verf.

Fotorealisme

Begin jaren 60 schilderde Richter voor het eerst foto's na. Dit konden krantenknipsels zijn en familiekiekjes die in zwart-wit werden uitvergroot. Later schilderde hij ook eigen foto's na zoals landschappen en zeegezichten in kleur. Een bijzonderheid daarbij is dat hij meestal de contouren van zijn motieven vervaagt zodat de schilderijen nog meer aan foto's doen denken dan werken van andere fotorealistisch werkende schilders.

Een van de vervreemdende technieken toegepast op de fotorealistische werken bestaat erin dat hij ook krassen in de verf trekt en de verf weer afschraapt, hetgeen later in zijn expressief abstracte werk opnieuw te zien is. Soms gaat de abstrahering zover dat het oorspronkelijke voorbeeld nauwelijks nog te herkennen is. Richter verklaarde dat hij de waardering voor het 'als een automaat' naschilderen van foto's aan het voorbeeld van de popart-kunstenaar Andy Warhol te danken heeft.

Kapitalistisch realisme.

Met de tentoonstelling 'Kapitalistisch realisme' gaven de kunstenaars, van wie er twee uit de DDR afkomstig waren, een ironisch commentaar op enerzijds de socialistische kunstpraktijk en anderzijds de kapitalistische consumptiemaatschappij, die op dat moment in de Bondsrepubliek Duitsland een realiteit was. In 1968 voerde hij met zijn vriend en studiecollega Günther Uecker in de Kunsthal Baden-Baden een demonstratieve actie waarbij deze kunstenaars het museum 'kraakten' onder het motto van Uecker: "Ook musea kunnen als woning dienen".

Onderwerpen.

Als onderwerpen kiest Richter veelal portretten, groepsportretten, stillevens, landschappen een zeestukken

en ook bekende bezienswaardigheden zoals de Niagarawatervallen.

Contrasten.

Richters werk is soms koel en analytisch en soms lyrisch en experimenteel. Het verbindende element tussen het figuratieve en het abstracte werk is de nadruk op de waarneming van de kunstenaar die op verschillende manieren de realiteit onderzoekt. Juist de veelzijdigheid in aanpak typeert zijn werk.

Grafiek.

De naam kapitalistisch realisme werd vooral bekendgemaakt door de galeriehouder en tentoonstellingsmaker René Block, die nauwe contacten met de kunstenaars van deze stroming onderhield. Hij gaf van hen vele grafische edities uit en publiceerde een tweedelig boekwerk: Réné Block:

Grafik des Kapitalistischen Realismus, Berlijn, 1971/1974;

Fondation Louis Vuitton:

Gerhard Richter

De "Strip"-serie, bedacht in 2011, weerspiegelt de interesse van Gerhard Richter in nieuwe technologieën.
Deze werken herdefiniëren het picturale concept en hoe het wordt gerealiseerd, met name door de computermodellering van kleurencombinaties. Deze serie van 72 digitale prints is gebaseerd op een scan van Abstract Painting (724-4), een werk uit 1990 waarin met een rakel lagen pigmenten zijn aangebracht. Met behulp van computersoftware werd de scan verticaal verdeeld in twee stroken, vervolgens in vier, acht, 16, 32 enzovoort, steeds smaller wordend tot er in totaal 8.190 stroken waren. Richter heeft altijd de grenzen van fotografie en de invloed ervan op zijn picturale praktijk verkend, en met dit stuk zet hij zijn onderzoek voort naar de weerstand van de schilderkunst tegen nieuwe media.